1. |
η σφαίρα
01:28
|
|
||
|
Η ΣΦΑΙΡΑ
Μέσα στο όνειρο ανισσόροπου παλιάτσου
ταξιδεύει μια σφαίρα ενός ηλίθιου μπάτσου
που ξυπνάει απ’ τη νάρκη κάποιον που 'χει διαλέξει
ένα ψέμα που τώρα πια δεν μπορεί να πιστέψει·
Και προσπαθεί, προσπαθεί
να επιστρέψει στην ροή·
προσπαθεί μα είν’ αργά: όπου κι αν πάει
ακούει την πιστολιά.
Είναι νωρίς, πολύ νωρίς για να λυγίσω·
είναι αργά, πολύ αργά για να γυρίσω πίσω.
Μια εικόνα το μυαλό μου έχει στοιχειώσει:
τον δικαστή να δικάζει τον νεκρό
τον Δεκέμβρη του '08
|
||||
2. |
ήρωες
04:32
|
|||
|
ΗΡΩΕΣ
Πάνω στον τοίχο το αίμα σου κυλούσε καθαρό
κανένας λάκκος μυστικός ποτέ δεν θα το σβήσει.
Κινάς για το ταξίδι σου με άτι φτερωτό
και πίσω σου μια τίμια ζωή έχεις αφήσει.
Μεσ’ στην καρδιά ριζώθηκε της λευτεριάς ξωκλήσι,
ορκίστηκες σε μια γενιά να σβήσεις το εγώ.
Μ' όλου του κόσμου τα κελιά δεν θα λιγοψυχήσει
το όνειρο που σ' έφερε στ’ απάτητο βουνό.
Δε θέλησαν οι ήρωες να είναι, των Ελλήνων,
μια πανανθρώπινη φυλή να σφίξει την γροθιά,
να σβήσει από προσώπου γης τα έργα των κρετίνων
και στην ψηλότερη κορφή να ανάψει μια φωτιά.
Πάνω στον τοίχο το αίμα σου κυλούσε καθαρό,
των αυτομάτων οι ριπές ως την Αχαιρουσία·
η μάνα σου από καιρό σε είχε για νεκρό -
μόνο ο βαρκάρης δάκρυσε τιμώντας τη θυσία
|
||||
3. |
στο υπουργείο της αγάπης
04:30
|
|
||
|
ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Κρέμεται στον τοίχο μια φωνή:
την ακούω μέσα μου να υφαίνει.
τον Προκρούστη τώρα ανασταίνει·
μας μαθαίνει πως να ζήσουμε νεκροί
«Στο υπουργείο της αγάπης
το μυαλό σου θα αδειάσεις,
στο υπουργείο της αγάπης
ό,τι θυμάσαι θα ξεχάσεις
ΞΕΧΝΑ!... ΞΕΧΝΑ!...»
Στάζουν αίμα όλες μου οι αισθήσεις,
η φωνή γνωρίζει τα σημάδια,
το έγκλημα της σκέψης το πρώτο από τα στάδια:
«Με μισείς… μα σύντομα θα μ' αγαπήσεις…»
|
||||
4. |
εικονικές ζωές
04:41
|
|||
|
ΕΙΚΟΝΙΚΕΣ ΖΩΕΣ
Είναι το χέρι του θεού μεταλλικό,
ένας βραχίονας που πλάθει ανθρωποζύμη
για έν’ ανθρώπινο ανταλλακτικό,
για μια αλοιφή που τις ρυτίδες θ’ απαλύνει.
Σε θερμοκήπια φυτεύουνε ζωές,
τα πρώτα βήματα τους όνειρο κι απάτη,
οι αναμνήσεις τους φακέλοι στο ντουλάπι·
αξίζουν σήμερα πολύ οι διαστροφές.
Εικονικές ζωές· ένα ανδροειδές.
Ομφάλιοι λώροι μεταφέρουν εντολές
σε στοιβαγμένες αγκαλιές θερμοκοιτίδες.
Οι αποκλίνουσες συμπεριφορές
θα τιμωρούνται μ’ ενός λέιζερ τις ακτίνες.
Όταν θα έρθει η μεγάλη αυτή στιγμή
που όσοι αντιστέκονται το στόμα τους θα κλείσουν,
το δημιούργημα θ’ ανέβει στην σκηνή
κι αντί να κλάψουν όλοι θα χειροκροτήσουν
|
||||
5. |
χάπι end
05:01
|
|||
|
ΧΑΠΙ END
Ξημερώνει σε μια όμορφη χώρα,
το λευκό κελί μου παλάτι,
νιώθω υπέροχα δεμένος στο κρεβάτι·
μέχρι τις πέντε η ώρα.
Γιατί στις πέντε η ώρα
μουδιασμένος θα γυρίσω
σ’ ό,τι είχα αφήσει πίσω.
Ξημερώνει και δέχομαι δώρα,
η υγρασία μουλιάζει τα τζάμια,
όμορφες θάλασσες γαλάζια ποτάμια·
μέχρι τις πέντε η ώρα.
Γιατί στις πέντε η ώρα
μουδιασμένος θα γυρίσω
σ’ ό,τι είχα αφήσει πίσω:
σε ιδρωμένα σεντόνια,
σε όνειρα που έσβησαν τα χρόνια,
σε καταθλίψεις, στην σπασμένη σου αγάπη.
Θα ουρλιάξω και ο γιατρός
θα μου δώσει το χάπι
|
||||
6. |
το πιο δύσκολο μίλι
03:42
|
|||
|
ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΙΛΙ
«Παραταγμένη η διμοιρία
και από πίσω παρακρατικοί·
εμπρός παιδιά, θα γράψουμε ιστορία
(μετά θα πούμε ότι φταιν οι αναρχικοί)».
Πετούν κοράκια στην πλατεία,
κρατούν μικρόφωνα να μάθει ο λαός.
«Είναι καλό να ζητάς δημοκρατία
(όμως προέχει να σωθεί ο τουρισμός)»
Από απέναντι πετούσαν δακρυγόνα,
και στον υπόγειο γιορτάζαν με λυγμούς,
με τραγούδια απ’ τον περασμένο αιώνα
που γράφτηκαν για κάποιους σαν κι αυτούς.
Ο υπουργός κάνει δηλώσεις:
«Ήταν μια άτυχη στιγμή…
Έχεις δικαίωμα να διαδηλώσεις…»
(και να ματώσεις.
Ήμουν στον κόκκινο τον Μάη
και η φωνή απ’ το πολυτεχνείο.
Τώρα θ’ ανοίξω το κεφάλι
σ’ όποιον αρνείται το ευρωχειρουργείο)
|
||||
7. |
μια βόλτα με βροχή
04:04
|
|||
|
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ
Με ένα πώς κι ένα γιατί αγκαλιά,
μέσα στα μάτια μου άγριες δίνες.
Σε βρήκα στο λιμάνι να κοιτάς τα πουλιά
ν’ αλλάζουν μπρος στα μάτια σου οι μήνες.
Αν μίλησα στ' αλήθεια δεν θυμάμαι,
ή αν σε άγγιξα στον ώμο να γυρίσεις.
«Άκουσε», μου είπες, «εδώ θα 'μαι
όταν θα γυρεύεις απαντήσεις».
Μια ζωή πρέπει και 'συ να διαλέξεις,
πάνω στη σκηνή κάποιο ρόλο να παίξεις:
Μια φλυαρία… Μια βουβή ταινία…
Μια βόλτα με βροχή σε μια άδεια παραλία…
Κρατώντας το παλτό μου σφιχτά,
από μακριά ακούγονταν σειρήνες.
Σε βρήκα στο λιμάνι να κοιτάς νοσταλγικά
των σκουριασμένων καραβιών στεγνές καρίνες.
Και τα μαλλιά σου ήταν άσπρα
απ’ το κύμα, το χρόνο και τ’ άστρα
|
||||
8. |
φθινόπωρο
03:22
|
|
||
|
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
(Rainer Maria Rilke)
Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,
σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού·
πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού.
Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,
από τ' αστέρια προς τη μοναξιά
Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.
Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη.
Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή
στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί.
|
||||
9. |
terra incognita
04:22
|
|||
|
TERRA INCOGNITA
Έβλεπε κατάματα την θύελλα να 'ρχεται κατά πάνω του,
δίπλα του στο έλκηθρο -δεμένα με λουριά- κλαίγαν τα σκυλιά.
Δεν ξεχωρίζει πια την νίκη από την ήττα·
έκρυβε μέσα του μια terra incognita.
Πάγωναν στα γένια του νιφάδες από λασπωμένο χιόνι,
τινάζει το μαστίγιο, το έλκηθρο γλιστρά, τη θύελλα κοιτά
στο απέραντο. Τροχιά, ανθρώπινη σαΐτα.
Θεριεύει μέσα του μια terra incognita
Στην χώρα των πάγων, στη γη του πυρός,
κάποτε διάβολος και κάποτε θεός.
Σ’ έναν ιστό που έχει ο ίδιος υφάνει
ψάχνει να βρει το ματωμένο του στεφάνι
Ορίζοντες γύρω του ριγούν και βυθίζονται,
κλεψύδρες αμήχανες, σιωπές θρυμματίζονται.
Η ψυχή είναι βυθός, βαθύς σκοτεινός,
σε άγρια νύχτα αστερισμός μακρινός.
Όρμησε μπροστά· μια απόκοσμη χαρά καθρεφτίζονταν στα μάτια του.
Χάθηκαν τ’ αστέρια και η σελήνη στον χιονιά. Κι ύστερα είδε ξαφνικά
τον εαυτό του γυμνό σε μια έναστρη προβλήτα·
έζησε μέσα του μια terra incognita
|
||||
10. |
το κουκούλι
05:36
|
|||
|
ΤΟ ΚΟΥΚΟΥΛΙ
Το φως περνούσε απ’ τα τοιχώματα,
σαν μέσα σ’ όνειρο διαθλάτοταν σε χρώματα.
Μεσ’ στο κουκούλι του είχαν πει πως θα κοιμάται.
Όμως θυμάται:
Θυμάται κάποιο καλοκαίρι
προτού καεί ο ουρανός από τ' αστέρι
σ’ ένα λιβάδι κόκκινο απ’ τις παπαρούνες,
τις πεταλούδες.
Στην κόκκινη αρένα
χιλιάδες σαν και μένα
κοιμούνται στο κουκούλι
ελεύθεροι και δούλοι
|
||||
11. |
κάποτε ήμουν ουρανός
04:02
|
|||
|
ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΟΥΡΑΝΟΣ
«Κάπου σε ξέρω» του ‘π’ ο ήλιος
«κάπου σε έχω ξαναδεί:
ήσουν με τους ανθρώπους φίλος,
και τραγουδούσες στη βροχή…».
«Κάπου σε ξέρω» του ‘πε η νύχτα
«κάποτε σ’ είχα ονειρευτεί:
τα χέρια σου άπλωνες στ’ άστρα
ξαπλωμένος στην πράσινη γη».
«Μη μου μιλάτε» είπ’ εκείνος
ο φοβισμένος μου εαυτός·
κάτι από μένα έχει πάρει
και έχω μείνει αδειανός.
«Κάποτε ήμουν ουρανός»
|
||||
12. |
||||
|
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Στον τρίτο κόσμο έχουμε γιορτή·
άλλη μια υπέροχη ληστεία εταιρική!
Θα πας μπροστά: ν’ ακούς προσεκτικά
τον ήχο που βγάζουν τα λεφτά!
Στο νέο κόσμο, στην Aμερική,
πολιτικοί -της εταιρίας οι αυλικοί-
στήνουν καυγάδες και δείχνουν τα κτήνη
που «απειλούν την παγκόσμια ειρήνη».
Τα καραβάνια έρχονται και πάνε
γεμάτα ορφανά, και οι βόμβες να σκάνε.
Εμπόριο όπλων, εμπόριο όπλων
στην εποχή των απάνθρωπων ανθρώπων.
Στον τρίτο κόσμο έχουμε παζάρι:
δες τον βασιλιά πως ποζάρει με καμάρι·
μόλις αγόρασε το «american dream»:
λίγα διαμάντια με το αίμα του Χακίμ.
Η γηραιά ήπειρος χτενίζεται,
σε κοινοβούλια χασμουριέται και ζαλίζεται,
σε χειραψίες, υποσχέσεις αρωγής·
όλο χαμόγελα περιωπής
|
||||
13. |
έτος μηδέν
04:51
|
|||
|
ΕΤΟΣ ΜΗΔΕΝ
Βρέχει οξύ. Κλειστή στροφή·
μια διαδρομή που δείχνει να τελειώνει,
μέσα στις στάχτες, πασχίζει να βρει
λίγη ζωή σε μία ανεμώνη
Το έτος μηδέν φυτρώνει στο χιόνι:
η τελευταία ανεμική ανεμώνη.
ψυχή ιερή κι ο αέρας δυναμώνει,
παντού νυχτώνει, παντού νυχτώνει.
Γεύση πικρή, καθρέπτες θολοί,
μεσ’ στη φιάλη το οξυγόνο του τελειώνει.
Προτού να φύγει θέλει να δει
λίγη ζωή σε μία ανεμώνη
|
||||
ΓΕΕΝΝΑ ΠΥΡΟΣ Heraklion, Greece
Οι Γέεννα πυρός είναι ένα ελληνόφωνο ροκ συγκρότημα από το Ηράκλειο Κρήτης. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους που διατίθενται δωρεάν μεσω διαδικτίου. Παράλληλα έχουν συμμετάσχει με τραγούδια τους σε δύο συλλογές απο site που στηρίζουν την εγχώρια σκηνή. ... more
If you like ΓΕΕΝΝΑ ΠΥΡΟΣ, you may also like:
featured on Bandcamp Radio Apr 26, 2024
go to album
Time is Glass
by Six Organs of Admittance
Recorded at home, Six Organs of Admittance's 21st album upholds Ben Chasny's reputation for experimental psych-folk excellence.
go to album
The Power Of The Heart: A Tribute To Lou Reed
by Various Artists
Keith Richards, Rosanne Cash, Lucinda Williams, Joan Jett, and more pay tribute to the enduring and visionary music of Lou Reed.
go to album
A Chaos Of Flowers
by BIG|BRAVE
Leaning into the sparse, impressionistic sound of 2023's albu "Nature Morte," the Montreal metallurgists sound as heavy and radiant as ever.
go to album
The Seattle band work around the edges of shoegaze and dream pop with a rare sense of clarity and momentum.
go to album
Every Bird Ever [Album]
by Ilithios
The new record from Brooklyn indie group Ilithios is full of big-hearted songs with the hooks to match.
go to album
This Could Be Texas
by English Teacher
The UK upstarts' debut veers from sunny, psychedelic folk to bristling post-punk with reckless abandon without ever missing a beat.
go to album
